غالب ساکنان کوفه را اهل سنت و کسانی تشکیل میدادند که اصلا به ائمه اطهار(علیهمالسلام) اعتقادی نداشته و هرگز امامت آنان را قبول نداشتند.
امام حسین
شب یازدهم محرم را اسرای اهلبیت در یک خیمه نیمسوخته سپری نمودند، که چه شب سختی را بعد از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمهها و اهانتها و... داشتهاند.
شرکت زنان در کربلا از آن جهت که جایگاه رفیع این گروه را در تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به نمایش می گذارد، بسیار چشمگیر است.
پس از واقعه جانسوز عاشورا، امام سجاد علیه السلام در هنگام اسارت در کوفه و شام، بدون هیچ ترس و واهمه ای از دستگاه جبار بنی امیه، با خطبه های آتشین خود به روشنگری جامعه نسبت به چنین واقعه اسفباری پرداخت.
بعید هم نیست بخاطر خباثت باطنی لشکر کوفه و شام روسری یا مقنعه ای از سر زنی کشیده شده باشد و در آن هنگام سر او نمایان شده باشد اما این عیب و مذمتی بر اهل بیت (ع) نیست.
توجه به جنبه عرفانی شخصیت حضرت زینب(س) از نیازهای امروز جامعه ما به شمار میرود نغزترین جملهای که از جنبه اخلاق و عرفانی درباره کربلا گفته شده، عبارت«ما رایت الا جمیلا» است.
گذران روزها، ماهها و سالها، خاطره سوزناک کربلا را از ذهن مسافران این سفر پربلا پاک نکرد.
اسرا به دستور عمر سعد، شب یازدهم محرم در کربلا نگه داشته شدند و بعد از ظهر روز یازدهم، ابتدا به کوفه نزد ابن زیاد برده شدند و سپس عبیدالله بن زیاد، گروهی از جمله شمر و طارق بن مُحَفِّز را همراه اسیران به دربار یزید در شام فرستاد.
وز دوازدهم محرم، اهل بیت به شهر کوفه وارد شدند. ابن زیاد دستور داد سرهای شهدا را بر سر نیزه ها نصب کنند و پیش روی اهل بیت وارد شهر کنند.